Za zwrotem „tekst nieformalny” kryje się w zasadzie pozwolenie na niemalże wszystko. W ciągu ostatnich dwudziestu lat Amerykanie w ogromny sposób uprościli język, wprowadzając odpowiednio swoje „modyfikacje”. Regularną liczbę mnogą zyskały takie słowa jak chociażby „fish” czy „mouse”, regularną odmianę niektóre, wcześniej nieregularne czasowniki. Czas Present Perfect został w wielu przypadkach wyparty czasem Past Simple.
Konstrukcji „there is/ there are” używamy wyłącznie do wyliczania kolejnych rzeczy. „There” nie jest tutaj podmiotem, jedynie wypełnia konieczność jego istnienia w zdaniu. Tłumacząc konstrukcję na język polski najlepiej byłoby posłużyć się słowem „jest” lub „są”, zawsze potem wyliczając listę kolejnych rzeczy lub osób. „There is/are” używane jest wyłącznie do zasygnalizowania obecności jakiejś rzeczy lub wyliczenia listy ludzi lub przedmiotów.
W pokoju jest 13 osób. Jest jeszcze kanapa, dwa fotele i telewizor… jest zegar, obraz i wiele innych przedmiotów… Aby wyliczyć coś w języku polskim wystarczy dać słowo “jest” lub „są”. Nie jest to dostateczne w języku angielskim, gdzie każde zdanie wymaga podmiotu.
Kiedy chcemy pokazać daną rzecz lub osobę, pokazując jednocześnie naszemu rozmówcy o czym mówimy, musimy odnieść się do konkretnego przedmiotu lub człowieka. Słowo „ten” (this), „tamten” (that), „te” (these) lub „tamte” (those) są słowami z których warto skorzystać.
Tryb rozkazujący występuje jedynie dla drugiej osoby liczby pojedynczej i mnogiej, gdzie jednej lub wielu osobom udzielamy rozkazu lub polecenia. Dla obu liczb wyrażamy go podstawową i nieodmienioną formą czasownika.
Podstawowa zasada jest prosta. Rzeczowniki policzalne można policzyć, np.: samochód a niepoliczalne nie można (bez dodatkowej pomocy), np. benzyna. Wchodząc jednak w szczegóły, trzeba poświęcić trochę czasu na ten temat:)
Z zasady czasownik odpowiada na pytanie „co robi?”, jednak w języku angielskim na znacznie bardziej rozbudowaną funkcję. W języku angielskim to niemalże temat rzeka. Występuje jako orzeczenie, operator czy też czasownik posiłkowy, może mieć różne formy i odmianę regularną lub nieregularną.
Jest to dość trudna kwestia. Nie ma sensu uczyć się tego na pamięć bez kontekstu. Pewnie są różne pomysły na przyswojenie tego tematu ale jednym z nich jest przerobienie ich "po jednym czasowniku" z wieloma przykładami, aż stanie się to dla nas naturalne:)
Czasowniki posiłkowe to niezmiernie często występujące zjawisko w języku angielskim. Z zasady nie mają osobnego znaczenia, a jedynie wspomagają inne czasowniki w tworzeniu czasów lub bardziej złożonych struktur gramatycznych. Do najczęściej występujących czasowników posiłkowych i ich zastosowań należą:
Dla uczących się języka, czasowniki modalne należą do jednej z ulubionych części gramatyki. Ten fakt spowodowany jest przede wszystkim tym, że czasowniki modalne mają zawsze tą samą formę, są nieodmienne a czasownik jaki za nimi stoi jest zawsze w formie bezokolicznika. Przeczenie tworzymy poprzez dodanie to czasownika słówka „not” oraz skracając całą formę. Pytanie zadawane jest przez inwersję a wyjątków jest na przysłowiowe lekarstwo.
State and action verbs.
Czasowniki można podzielić na czasowniki stanu (state verbs), które nie możemy użyć z czasami present i past continuous oraz czasowniki akcji (action verbs), które możemy użyć we wszystkich czasach.
Dla lepszego zapamiętania nieregularnych form czasownika w past simple i past participle wyodrębniliśmy kilka grup podobnych do siebie czasowników. Dodatkowo rozwiązując test można je sobie bardziej utrwalić:)
Czasownik może występować w następujących formach: bezokolicznika, przeszłej w czasie Past Simple, przeszłej w formie Past Participle oraz w tzw. wersji –ing.
poleca:
